“Een lichtgroen, hard balletje. Het is redelijk groot en weegt weinig. Ik kan het openen.
De nonsens wekt nieuwsgierigheid en verwondering op, zodat er aandacht voor het werk kan ontstaan
De balletjes gaan in gesprek met andere voorwerpen, met de ruimte, met elkaar en zo gaan ook de mensen die de balletjes verplaatsen in gesprek met elkaar, samen, worden.
Is het (ooit) af? Of kan het (altijd) anders?”
(Jolien Stiers, stagiaire bij w wh at*)
“A hard, little, light green ball. It’s fairly large and it does not weigh a lot. I can open it.
This nonsense piques curiosity and it makes people wonder. In that way it seeks attention for the work.
The little balls are engaging in a conversation with other objects, with the space, with each other. And the people who move the little balls subsequently start to talk to one another, together, they are.
Is this (ever) finished? Or can it (always) be differ?”
(Jolien Stiers, intern at w wh at*)
